Dag 1, de heenreis

Kwart over vijf. De wekker en uit bed. Nog even aankleden en dan de kids proberen aan te kleden maar eerst nog uit bed te krijgen. Beide waren nog erg laat op door alle drukte. Dan de auto in naar Brussels Airport. Gaat goed komen!

Nou, we zijn in het hotel. Heerlijk even op bed. Kids zitten nog vol energie door alle indrukken, het is ook nog maar bijna 4 uur NL tijd.

Rit naar Brussel ging goed. Auto weggebracht en met een busje nog in 5min naar de luchthaven. Check-in ging goed en de rest ook. Het vliegtuig viel me reuze mee wat betreft zitcomfort. Uitstekende hoofdsteun en plek voor je voeten. Nog even The tourist gekeken. Noa werd na ging na 3 uur vliegen slapen maar schrok wakker van Tim. Toen duurde het wel een half uur voordat ze weer rustig doet. Tim vermaakt zich prima met iPad, kadootjes, naar de wc gaan en eten. Eten was trouwens goed. De gemiddelde leeftijd van de stewardessen 60 jaar! Na bijna negen uur geland in Chicago. Dat overstappen is wel een gedoe en het ging, dankzij de familie voorrang bij de security voor het tweede deel nog maar net. Laatste deel naar Miami was twee en een half uur. Langste duurde het ophalen van de auto. Bijna een uur al met al. Wat sommige mensen toch hebben. Wij waren toen we aan de beurt waren binnen 10 minuten klaar en dat was met name omdat ze weinig autoos hadden en ze eerst moesten bellen welke klaar waren. Het wachten was wel de moeite waard, een pikzwarte Ford (Tsja, dat dan wel weer) Explorer met 1200 mijl op de teller en met zeven zitplaatsen.

Hotel is prima. Gigabed voor ons met Noa en Tim en Laura op de sofa.

Al met al is iedereen moe maar wel tevreden. De overstap was wel stressvol wat niet door iedereen met glans is doorstaan. Dus volgend jaar toch maar weer naar Italie. Noa moet een paar jaar ouder zijn. Ook zaten we het tweede deel niet allemaal bij elkaar wat ook lastig is met helpen en dingen pakken. Morgen lekker ontbijten, koffers opnieuw inpakken en de Tamiami trail rijden.